Γεωργίου οσίου, Πλάτωνος, Ζωσιμά οσίου
Σύναξις Ὑπεραγίας Θεοτόκου τῆς Γεροντίσσης (4 Απριλίου)
ἱερά εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς «Γεροντίσσης» φυλάσσεται μέ εὐλάβεια στή μονή Παντοκράτορος τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Εἶναι ἀντίγραφο τῆς ψηφιδωτῆς εἰκόνος τῆς Παναγίας Γοργοεπηκόου, πού βρισκόταν στή μονή Παντοκράτορος τῆς Κωνσταντινουπόλεως. Ἡ ἐπωνυμία «Γερόντισσα» ἀποδόθηκε ὕστερα ἀπό ἕνα θαῦμα τῆς Παναγίας. Τήν ἐποχή κατά τήν ὁποία ἐπιτελέσθηκε τό θαῦμα, ὁ ἡλικιωμένος ἡγούμενος πού μετροῦσε τίς τελευταῖες ὧρες τῆς ζωῆς του, ζήτησε νά κοινωνήσει τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων. Γι’ αὐτό παρακάλεσε τόν ἱερέα πού λειτουργοῦσε ἐκείνη τήν ἡμέρα νά συντομεύσει τήν Θεία Λειτουργία, ὥστε νά προλάβει νά κοινωνήσει. Ὁ ἐφημέριος ὅμως τῆς μονῆς δέν ὑπάκουσε. Τότε ἀκούσθηκε ἡ φωνή τῆς Παναγίας, πού τόν πρόσταξε νά τελειώσει γρήγορα τήν Θεία Λειτουργία γιά νά προλάβει νά κοινωνήσει ὁ γέροντας ἡγούμενος. Ἔτσι κι ἔγινε. Μόλις ὁ γέροντας κοινώνησε, κοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἀπό τότε ἡ εἰκόνα ἔλαβε τήν προσωνυμία «Γερόντισσα».
Πηγή: http://www.synaxarion.gr/gr/index.aspx
Ἀπολυτίκιον. Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.
Ὡς Μήτηρ φιλεύσπλαγχνος, Χριστοῦ τοῦ πάντων Θεοῦ, Γερόντισσα πέφηνας, ἐν συμπαθείᾳ πολλῇ, ἡμῶν Ἀειπάρθενε. Ὅθεν ὑπό τήν σκέπην τῆς θερμῆς σου πρεσβείας, σπεύδοντες καθ’ ἑκάστην, εὐλαβῶς σοι βοῶμεν· Χαῖρε Κεχαριτωμένη, ὁ Κύριος μετά σοῦ.
Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.
Ὡς Γεροντίσσῃ ἡμῶν σοι προσπίπτομεν, καί ἰσχυρᾷ προστασίᾳ Πανάμωμε. Ἀλλ’ ὦ τοῦ Θεοῦ Μῆτερ Ἄχραντε, μή διαλίπῃς ἀεί προστατεύουσα, ἡμῶν ἐν κινδύνοις καί θλίψεσι.
Μεγαλυνάριον.
Χάριν ἀναβλύζει ἡ σή Εικών, καί παραμυθίας, Θεοτόκε τόν γλυκασμόν, τοῖς ἐν τῇ πικρίᾳ, παθῶν συνεχομένοις, Γερόντισσα καί πόθῳ σέ μεγαλύνουσι.
ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΤΗΣ ΕΙΚΟΝΑΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΓΕΡΟΝΤΙΣΣΑΣ
Ἅγιος Νικήτας ὁ Ἱερομάρτυρας ἐκ Σερρῶν (4 Απριλίου)
Ἅγιος Ἱερομάρτυρας Νικήτας γεννήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 1760 – 1770 καί καταγόταν ἀπό τήν Ἤπειρο. Ἄλλοι συγγραφεῖς θεωροῦν ὅτι ὁ Ἅγιος καταγόταν ἀπό τήν Τραπεζούντα τοῦ Πόντου καί μάλιστα ἀπό τήν περιοχή τῶν Λαζῶν. Τήν ἐκδοχή αὐτή στηρίζουν κυρίως στήν Ἀκολουθία τῶν Ἁγιαννανιτῶν, πού ἐγράφη τό 1840 – 1850 ἀπό τόν μοναχό Ἰάκωβο τῆς Νέας Σκήτης καί στήν ὁποία ἀναφέρεται ὅτι ὁ Ἅγιος καταγόταν ἀπό τήν περιοχή τῶν Λαζῶν τοῦ Πόντου, καθώς καί στή λειψανοθήκη τοῦ Ἁγίου ἐπί τῆς ὁποίας ἀναγράφεται «Τοῦ Ἁγίου Ἱερομάρτυρος Νικήτα τοῦ Λαζοῦ».
Ἀπό τό κείμενο τοῦ μαρτυρίου του δέν μᾶς εἶναι γνωστό ἂν ἀρνήθηκε στήν ἀρχή τοῦ βίου του τόν Χριστό καί ἔγινε Μωαμεθανός στίς Σέρρες. Πάντως, γίνεται λόγος γιά τήν περιτομή τήν ὁποία ὑπέστη ὁ Ἅγιος.
Ὁ Ἅγιος ἔγινε μοναχός στή Σκήτη τῆς Ἁγίας Ἄννης στό Ἅγιον Ὄρος. Ἐκεῖ ἄρχισε τούς πνευματικούς ἀγῶνες ζώντας μέ νηστεία, ἀγρυπνία καί προσευχή. Ἀργότερα χειροτονήθηκε διάκονος καί πρεσβύτερος στή μονή τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, τήν καλούμενη Ρωσική. Καταληφθείς ἀπό τόν πόθο τοῦ μαρτυρίου περιερχόταν τά περίχωρα τῶν Σερρῶν καί τῆς Δράμας καί κήρυττε ἐνώπιον τῶν Τούρκων τόν Χριστό ὡς ἀληθινό Θεό. Ἡ ἀπόφασή του ἦταν νά χύσει τό αἷμα του γιά τήν ἀγάπη τοῦ γλυκύτατου Ἰησοῦ.
Ὅσιος Ζωσιμᾶς (4 Απριλίου)
Ὅσιος Ζωσιμᾶς ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορα Ἰουστινιανοῦ (527 – 565 μ.Χ.). Σύμφωνα μέ τόν βιογράφο του, Ἅγιο Σωφρόνιο, Ἀρχιεπίσκοπο Ἱεροσολύμων, ἀφιερώθηκε στόν Θεό ἀπό παιδί καί ἀσκήθηκε σέ ὅλα τά εἴδη τῶν ἀρετῶν. Περιῆλθε περί τούς χίλιους διακρινόμενους γιά τήν ἀρετή τούς ἀσκητές, γιά νά διδαχθεῖ ἀπό τήν σοφία καί τήν ἀρετή τους καί ἐγκαταβίωσε σέ μοναστήρι τῆς Παλαιστίνης. Πόθος του ἦταν νά ὑποτάξει τή σάρκα στό πνεῦμα. Ἔκανε ὑπακοή στούς γέροντες τῆς μονῆς καί μέ μεγάλη χαρά ἐφάρμοζε ὅσους κανόνες καί εἴδη ἀσκήσεως τοῦ ἔδιναν. Ἡ τροφή του ἦταν λιτή καί τήν ἐξοικονομοῦσε κάνοντας ἐργόχειρο. Ἡ μεγαλύτερη ἀσχολία του ἦταν ἡ ψαλμῳδία καί ἡ μελέτη τῶν Θείων Γραφῶν. Πολλές φορές ὁ Ὅσιος εἶχε ἀξιωθεῖ νά δεῖ ὁράματα, σύμφωνα καί μέ τόν λόγο τοῦ Κυρίου «Μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοί τόν Θεόν ὄψονται». Μέ τούς πνευματικούς του ἀγῶνες ἔφθασε σέ ὕψη ἀρετῆς, σοφίας, ἐγκράτειας καί ἁγιότητας. Ἔτσι σιγά – σιγά, ἡ φήμη τῆς ἁγιότητάς του ἔφθασε παντοῦ καί πολλοί μοναχοί ἀπό γειτονικά καί μακρινά μοναστήρια τόν ἐπισκέπτονταν, γιά νά τόν συμβουλευθοῦν καί νά ὠφεληθοῦν πνευματικά ἀπό τίς διδαχές του.
Ἅγιος Ἰσίδωρος Ἐπίσκοπος Σεβίλλης (4 Απριλίου)
Ἅγιος Ἰσίδωρος γεννήθηκε μεταξύ τῶν ἐτῶν 565 – 570 μ.Χ. στήν Καρθαγένη τῆς Ἱσπανίας, στήν ὁποία ἡ οἰκογένειά του εἶχε καταφύγει ἐξαιτίας τοῦ διωγμοῦ τοῦ ἀρειανοῦ Γότθου βασιλέως Ἀγίλα (549 – 554 μ.Χ.). Ἀπό τήν παιδική του ἡλικία ἔμεινε ὀρφανός ἀπό πατέρα καί ἀνατράφηκε ἀπό τούς μεγαλύτερους ἀδελφούς του Λέανδρο καί Φουλγέντιο καί τήν ἀδελφή του Φλωρεντίνη. Ὁ ἀδελφός του, Λέανδρος, πού ἦταν Ἐπίσκοπος Σεβίλλης, φρόντισε μέ περισσή φροντίδα γιά τήν μόρφωση τοῦ Ἁγίου.
Ὅταν ἐνηλικιώθηκε, ἐργάσθηκε κοντά στόν δάσκαλο καί ἀδελφό του Λέανδρο βοηθώντας τό θεολογικό καί ποιμαντικό του ἔργο. Κυρίως ἀσχολήθηκε μέ τήν μεταστροφή τῶν Βησιγότθων ἀπό τόν ἀρειανισμό καί ἀντιστάθηκε καί αὐτός σθεναρά στόν κακόδοξο τότε βασιλέα Λέβεγκιλτ. Κατά τήν διάρκεια τῆς ἐξορίας τοῦ Ἁγίου Λεάνδρου ὁ Ἰσίδωρος σήκωσε στούς ὤμους του, μόνο αὐτός, τό βάρος τοῦ ἀντιαιρετικοῦ ἀγῶνος καί ὑπεράσπισε μέ θάρρος τήν ὀρθόδοξη πίστη καί τά ἀληθινά συμφέροντα τῆς Ἰσπανικῆς Ἐκκλησίας. Ὅταν ἀργότερα στό θρόνο ἀνέβηκε ὁ ὀρθόδοξος υἱός τοῦ Λεβιγκίλτ, ὁ Ρεκαρέντ, ὁ λαός ἐπέστρεψε στήν Ὀρθοδοξία.
Ὁ Ἅγιος Ἰσίδωρος ἀναχώρησε σέ ἕνα μοναστήρι, γιά νά ἐπιδοθεῖ ὁλόψυχα στήν ἡσυχία, τήν μελέτη καί τήν προσευχή. Αὐτό ὅμως δέν κράτησε γιά πολύ. Ὁ θάνατος τοῦ Ἁγίου Λεάνδρου ἀνάγκασε τόν Ἰσίδωρο νά ὑπακούσει στόν κλῆρο καί τόν λαό καί νά ἀναλάβει τό ἔτος 600 μ.Χ., ὡς Ἐπίσκοπος τόν θρόνο τῆς Σεβίλλης.
Ἅγιος Θεωνᾶς Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης (4 Απριλίου)
Ἅγιος Θεωνᾶς Α’, μετέπειτα Ἀρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, μαθητής τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Νεομάρτυρα, «τίνα μέν εἶχε πατρίδα ἐπί τῇ γῇ, ἢ τίνας γονεῖς, ἢ μέ ποῖον τρόπον ἐγένετο ἀρχιερεύς τῆς Θεσσαλονίκης, ἀπό ἱστορίαν ἔγγραφον ἢ παραδοσίν τινα, δέν ἐμάθομεν» μαρτυρεῖ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, συγγραφέας τοῦ βίου τοῦ Ἁγίου. Μία παράδοση θέλει τόν Ἅγιο Θεωνᾶ Μυτιληναῖο καί γι’ αὐτό πολλοί νεότεροι ἐρευνητές τόν ἀποκαλοῦν Λέσβιο, εἴτε γιατί καταγόταν ἀπό τήν Λέσβο, εἴτε γιατί παρέμεινε ἐκεῖ ὡς πνευματικός, στό Πλωμάρι.
Ὁ Ἅγιος Θωνᾶς ἴσως νά γεννήθηκε κατά τό δεύτερο ἥμισυ τοῦ 15ου αἰῶνος μ.Χ. Ἀγνοοῦνται ὅλα τά σχετικά μέ τήν ζωή του πρίν ἀπό τήν μετάβασή του στό Ἅγιον Ὄρος. Κατ’ ἀρχήν ἀσκήτεψε στή Μονή Παντοκράτορος, ὡς Πρεσβύτερος. Ἀργότερα ὅμως ἐγκατέλειψε, γιά νά συγκαταριθμηθεῖ στή συνοδεία τοῦ Ἁγίου Ἰακώβου τοῦ Νεομάρτυρα († 1 Νοεμβρίου), ὁ ὁποῖος μόναζε σέ μία τοποθεσία πάνω ἀπό τή Μονή Ἰβήρων, στό μονύδριο τοῦ Τιμίου Προδρόμου. Κατά τό ἔτος 1518 ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος μέ τήν συνοδεία ἕξι μαθητῶν του, μεταξύ αὐτῶν καί τοῦ Θεωνᾶ, ἐγκατέλειψε τήν Σκήτη τοῦ Προδρόμου καί κατέφυγε στά ἐνδότερα τοῦ Ἄθωνος, ἀλλά μετά ἀπό μία ὀπτασία ὁ Γέροντας ἀποφάσισε νά ἐξέλθουν ἀπό τό Ἅγιον Ὄρος. Ἔτσι τήν Παρασκευή τῆς Διακαινησίμου τοῦ ἔτους 1518, ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος καί ἡ συνοδεία του ἐγκατέλειψαν τό Ἅγιον Ὄρος. Ἀφοῦ διῆλθαν ἀπό τήν περιοχή τῆς Θεσσαλονίκης καί ἀκολούθησαν τήν ὁδό πρός τήν Θεσσαλία, πέρασαν ἀπό τό κάστρο τῆς Πέτρας (Πλαταμῶνος) καί τά Μετέωρα καί ἐγκαταστάθηκαν στή μονή τοῦ Τιμίου Προδρόμου, στή Δερβεκίστα (Ἀνάληψη) τῆς Αἰτωλίας, ὅπου καί διέμειναν ἐπί ἕνα ἔτος.
Ὁ Ἅγιος Θεωνᾶς ἦταν ὁ πιστότερος καί καλύτερος μαθητής τοῦ Ἰακώβου. Γιά τόν λόγο αὐτό ἐστάλη πρός τόν Ἐπίσκοπο Ἄρτας, Ἀκάκιο, προκειμένου νά ἐξασφαλίσει ἐνταλτήριο γράμμα γιά τήν ἀπρόσκοπτη πνευματική ἐργασία στούς Χριστιανούς τῆς περιοχῆς. Ἐπειδή ὅμως ὁ Ἅγιος Ἰάκωβος σύντομα κατέστη λαοφιλής καί σημειοφόρος, ὁ Ἐπίσκοπος Ἄρτας Ἀκάκιος τόν φθόνησε. Ἔτσι ἀποδέχθηκε τίς συκοφαντίες κάποιων ψευδομοναχῶν καί διέβαλε τόν Ἅγιο Ἰάκωβο στούς Τούρκους ὡς ἐπαναστάτη. Ὁ μπέης τῶν Τρικάλων ἀπέστειλε στρατιῶτες, οἱ ὁποῖοι συνέλαβαν τόν Ἰάκωβο καί δύο μαθητές του, τόν διάκονο Ἰάκωβο καί τόν μοναχό Διονύσιο καί τούς μετέφεραν στά Τρίκαλα, ὅπου παρέμειναν στή φυλακή γιά σαράντα ἡμέρες. Ἐκεῖ ἐπισκέφθηκαν τόν Ἰάκωβο καί δύο ἄλλοι μαθητές του, ὁ Θεωνᾶς καί ὁ Μαρκιανός καί τόν ρώτησαν γιά τήν τύχη τῆς μονῆς καί τῶν ἀδελφῶν μετά τόν θάνατό του. Τότε ὁ Ἰάκωβος προφήτευσε ὅτι αὐτοί θά ἐγκαταλείψουν τή μονή καί θά συγκεντρωθοῦν σέ κάποιο μοναστήρι κοντά στήν Θεσσαλονίκη. Ἀπέστειλε μάλιστα καί ἐπιστολή στούς μαθητές του, μέ τήν ὁποία ὅριζε τόν Ἅγιο Θεωνά ὡς διάδοχο καί ἡγούμενο τῆς μονῆς Προδρόμου.
Ὅσιος Γεώργιος ὁ ἐν Μαλεῷ (4 Απριλίου)
Ὅσιος Γεώργιος ἀγάπησε ἀπό νεαρή ἡλικία ὁλόψυχα τόν Χριστό καί ἀκολούθησε τήν ὁδό τῆς μοναχικῆς πολιτείας, παρά τό γεγονός ὅτι οἱ γονεῖς του ἐπιθυμοῦσαν νά νυμφευθεῖ. Ἔτσι ἐπιδόθηκε σέ κάθε εἴδους ἄσκηση καί ἐγκράτεια, νηστεία καί σκληραγωγία, προσευχή, δάκρυα, μελέτη τῶν θείων Γραφῶν καί κάθε ἄλλη ἀρετή, γιά νά εὐαρεστήσει τόν Θεό.
Οἱ Χριστιανοί προσέτρεχαν πρός αὐτόν γιά νά φωτισθοῦν καί νά κατανοήσουν τά ἀγαθά τῆς πίστεως. Βλέποντας, ὅμως, ὁ Ὅσιος ὅτι ἐρχόταν πρός αὐτόν πολύ πλῆθος ἀνθρώπων καί δέν τόν ἄφηναν ἥσυχο στό ἔργο τῆς προσευχῆς, κατέφυγε στό ὄρος Μαλεβό, στή νότια Λακωνία. Ἐκεῖ, ἀφοῦ συγκέντρωσε γύρω του πλῆθος μοναχῶν, ἀσκοῦνταν στήν ἡσυχία γενόμενος σκεῦος ἐκλογῆς καί φωτίζοντας ὅλους στήν ἄσκηση καί τήν προσευχή. Μάλιστα ἔδινε στόν καθένα χωριστά τούς ὅρους καί τούς κανόνες τούς ὁποίους ἔπρεπε νά ἐκδουλεύει. Ὁ Ὅσιος Γεώργιος πρόκοψε τόσο πολύ στήν ἀρετή, ὥστε ἔγινε ξακουστός καί θαυμαστός στούς ἄρχοντες, ἀκόμα καί στούς βασιλεῖς, πρός τούς ὁποίους ἔγραψε πολλές ἐπιστολές ἀπαντώντας σέ πνευματικά θέματα καί νουθετώντας αὐτούς νά κυβερνοῦν τόν λαό τοῦ Θεοῦ μέ δικαιοσύνη, ἀγαθότητα καί ἐλεημοσύνη.
Ἅγιοι Θεόδουλος καὶ Ἀγαθόπους οἱ Μάρτυρες (4 Απριλίου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Θεόδουλος καί Ἀγαθόπους κατάγονταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη καί μαρτύρησαν στίς ἀρχές τοῦ διοκλητιάνειου διωγμοῦ ἐπί Καίσαρος Μαξιμιανοῦ (285 – 305 μ.Χ.) καί ἄρχοντος Φαυστίνου.
Ὁ Θεόδουλος ἦταν ἀναγνώστης καί προερχόταν ἀπό ἐπιφανή οἰκογένεια. Οἱ ἀδελφοί του Καπίτων, Μητρόδωρος καί Φιλόστοργος, ἦταν εὐσεβέστατοι νέοι καί στίς δύσκολες ὧρες πού πέρασε ὁ Ἅγιος Θεόδουλος μετά τήν σύλληψή του, στάθηκαν δίπλα του ἐνισχύοντάς τον. Στό Συναξάριό του ἀναφέρεται ὅτι λίγο πρίν ἐξαπολυθεῖ ὁ διωγμός ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν, κατά τήν διάρκεια τοῦ ὕπνου του ὁ Ἅγιος Θεόδουλος δέχθηκε ὡς δῶρο ἕνα δαχτυλίδι, σύμβολο δόξας τοῦ δωρεοδότου Θεοῦ. Μετά ἀπό αὐτό τό γεγονός ὁ Ἅγιος Θεόδουλος ἀπέκτησε τό χάρισμα τῆς θαυματουργίας καί ἐπιτελοῦσε ἰάσεις.
Ὁ Ἅγιος Ἀγαθόπους ἦταν γέροντας στήν ἡλικία καί διάκονος. Ὁδηγήθηκε μαζί μέ τόν Ἅγιο Θεόδουλο στόν ἡγεμόνα τῆς Θεσσαλονίκης, γιά νά ἀρνηθοῦν τήν πίστη τους καί νά θυσιάσουν στά εἴδωλα. Οἱ Ἅγιοι ὅμως ὁμολόγησαν ἐνώπιον τοῦ Φαυστίνου τήν πίστη τους στόν Θεό. Ὁ Φαυστίνος, βλέποντας τήν πνευματική ἀνδρεία τῶν Ἁγίων, ἀποφάσισε νά ἐπιχειρήσει νά τούς μεταπείσει χωριστά τόν ἕνα ἀπό τόν ἄλλο. Γι’ αὐτό τούς ἀπομάκρυνε ὅλους καί κράτησε κοντά του μόνο τόν Θεόδουλο, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι ἴσως μπορέσει νά κάμψει τό φρόνημά του εὐκολότερα ἐξαιτίας τοῦ νεαροῦ τῆς ἡλικίας του. Μάταια, ὅμως.
Ὅσιος Πλάτων (4 Απριλίου)
Ὅσιος Πλάτων γεννήθηκε στήν Κωνσταντινούπολη τό ἔτος 732 μ.Χ. ἀπό γονεῖς εὐγενεῖς, τόν Σέργιο καί τήν Εὐφημία, οἱ ὁποῖοι πέθαναν τό 746 μ.Χ. Σπούδασε καί ἔγινε νοτάριος στό βασιλικό ταμεῖο, ἀλλά γρήγορα ἐγκατέλειψε τά ἐγκόσμια καί κατέφυγε μέ προτροπή τοῦ Ἀρχιμανδρίτη Θεοκτίστου στήν μονή τῶν Συμβόλων τοῦ Ὀλύμπου, ὅπου ἔγινε μοναχός. Ἀργότερα ἦλθε στή Νίκαια, ἐκεῖ ὅπου συνῆλθε ἡ Ζ’ Οἰκουμενική Σύνοδος καί στήν συνέχεια μετέβη στήν Κωνσταντινούπολη. Ἐκεῖ τοῦ πρότειναν νά γίνει Μητροπολίτης Νικομηδείας, πρόταση πού ἀπό ταπείνωση ἀπέκρουσε, καθώς ἐπιθυμοῦσε τήν ἡσυχία τοῦ ἀσκητικοῦ βίου. Ἀφοῦ παρέλαβε τούς ἀνεψιούς του, Θεόδωρο τόν Στουδίτη, Ἰωσήφ, τόν μετέπειτα Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης καί Εὐθύμιο, ἀποσύρθηκε στά μέρη τῆς Προύσσης. Ἐκεῖ ἔχτισε σέ ἰδιόκτητο κτῆμα, πού ὀνομαζόταν Βοσκύτιον, τή λεγόμενη μονή τοῦ Σακκουδίωνος, στήν ὁποία ἔγινε καί ἡγούμενος, ἀλλά λόγω ἀσθενείας παρεχώρησε τήν ἡγουμενία στόν ἀνεψιό του Θεόδωρο, τόν ὁποῖο ἔβλεπε νά στέκεται ψηλά στήν πνευματική ζωή.
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ
Πρώτη Κυριακή της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, Κυριακή της Ορθοδοξίας και τελέσθηκε στο Ναό μας με μεγάλη κατάνυξη η Θεία Λειτουργία, παρουσία των Ιερέων και των πιστών ενοριτών οι οποίοι προσήλθαν κρατώντας στα χέρια του ο κάθε ένας την Εικόνα που ευλαβείται.
Ο προϊστάμενος του Ναού π. Μάξιμος στον λόγο του τόνισε την μεγάλη σημασία της Αναστήλωσης των Ιερών Εικόνων που εορτάζει σήμερα η Εκκλησία μας, καθώς επίσης τις θυσίες και τους αγώνες που έδωσαν οι Άγιοι και οι Μάρτυρες, που είχαν πίστη Χριστού για να μπορούμε εμείς σήμερα ελεύθεροι να πιστεύουμε και να προσερχόμαστε στις Εκκλησίες μας.
Και τελειώνοντας τόνισε: " αυτό είναι η ορθοδοξία μας, η πίστη μας. Είναι το ξεκάθαρο νερό, η καταγάλανη θάλασσα, η ουράνια αύρα που προσφέρει ο Κύριός μας και που ακολούθησαν οι Άγιοι και οι Μάρτυρες δίνοντας την ζωή τους και καλούμαστε και εμείς να βαδίσουμε τον δικό τους δρόμο και να έχουμε την σταθερότητα της πίστης τους και εάν χρειαστεί να θυσιαζόμαστε από αγάπη προς τον Κύριο".
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΑΣΩΤΟΥ ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΒΥΔΟΥ κ.κ. ΚΥΡΙΛΛΟΥ
Κυριακή του Ασώτου σήμερα και τελέσθηκε στο Ναό μας η Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αβύδου κ.κ. Κυρίλλου παρουσία των Ιερέων του Ναού μας και των ενοριτών.
Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος στον θείο λόγο του ανέλυσε με γλαφυρότητα την παραβολή του Ασώτου υιού και τόνισε μεταξύ άλλων: " έχουμε ένα Θεό Πατέρα ο οποίος αγαπά το πλάσμα Του, αγαπά το δημιούργημά Του και περιμένει με υπομονή την επιστροφή. Ο Πατέρας αγαπά και τον μεγαλύτερο γιο και τον μικρότερο. Ο καθένας όμως απέναντι στον Πατέρα τοποθετείται διαφορετικά. Αυτό είναι και η κρίση. Κάποιοι θα χαίρονται και θα ευφραίνονται με την αγάπη του Θεού και για κάποιους η αγάπη του Θεού θα τους τυφλώνει, θα τους απονεκρώνει και δεν θα μπορούν να απαλλαγούν από το πάθος. Ο Θεός αγαπά, και στα προβλήματα τα σημερινά τα οποία είναι προσωπικά του καθενός μας, αλλά και τα ευρύτερα, τα κοινωνικά μπορούμε να ελπίζουμε, αν καταλάβουμε ότι υπάρχει σ΄αυτόν τον κόσμο ένας Πατέρας που αγαπά, υπάρχει γι΄αυτόν τον κόσμο ένας Πατέρας που αγαπά, ότι ο κόσμος αυτός θα είναι κατοικήσιμος αν καταλάβουμε ότι έχουμε έναν Πατέρα που μας αγαπά και έχουμε ένα συνάνθρωπο ο οποίος είναι ο αδελφός μας".
