Ὅσιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος (12 Οκτωβρίου)
Ἅγιος Συμεών ὁ Νέος Θεολόγος, γεννήθηκε τό ἔτος 949 μ.Χ. στή Γαλάτη τῆς Παφλαγονίας ἀπό γονεῖς εὐσεβεῖς καί εὔπορους, τόν Βασίλειο καί τήν Θεοφανώ. Ὁ θεῖος του Βασίλειος, ὁ ὁποῖος κατεῖχε ὑψηλή θέση στόν αὐτοκρατορικό οἶκο τῆς Κωνσταντινουπόλεως, προσέλαβε νωρίς τόν ἀνεψιό του κοντά του, ὅπου, ὅπως ἦταν φυσικό, ἔτυχε καλῆς παιδείας. Ὅμως ὁ Ὅσιος δέν ἔδινε προσοχή καί δέν ἔδειχνε ἐνδιαφέρον γιά μάθηση.
Κατά τήν ἐποχή αὐτή ὁ Συμεών γνωρίστηκε μέ ἕναν μοναχό τῆς περιωνύμου μονῆς Στουδίου, ὁ ὁποῖος ὀνομαζόταν, ἐπίσης, Συμεών. Ὁ μοναχός αὐτός ἔγινε ἀπό τήν ἀρχή ὁ πνευματικός του πατέρας. Ὅταν κατά τό ἔτος 963 μ.Χ. πέθανε ὁ θεῖος του, ὁ Συμεών προσῆλθε στή μονή τοῦ Στουδίου, ὅπου ζητοῦσε «τόν ἐκ νεότητος αὐτοῦ χρηματίσαντα πατέρα πνευματικόν καί διδάσκαλον». Ὁ ἴδιος ὁ Ὅσιος Συμεών παρομοιάζει τόν θεῖο του μέ τόν Φαραώ, τή διαμονή του στόν αὐτοκρατορικό οἶκο μέ τήν αἰχμαλωσία τῶν Ἰσραηλιτῶν στήν Αἴγυπτο καί τόν πνευματικό του πατέρα μέ τόν Μωϋσῆ.
Κάποτε ὁ Γέροντάς του, τοῦ ἔδωσε ἕνα βιβλίο μέ τά συγγράμματα τῶν Ἁγίων Μάρκου τοῦ Ἐρημίτου καί Διαδόχου Φωτικῆς. Ζωηρή ἐντύπωση τοῦ προξένησε τό ἀκόλουθο ἀπόφθεγμα ἀπό τό βιβλίο τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Ἀσκητοῦ, πού εἶχε τόν τίτλο «Περί Νόμου Πνευματικοῦ»:
«Ἐάν ζητᾶς ὠφέλεια, ἐπιμελήσου τή συνείδησή σου,
κάνε ὅσα σοῦ λέει καί θά εὕρεις τήν ὠφέλεια».
Ὁ Ὅσιος Συμεών ἦταν σάν νά ἄκουσε τό λόγο αὐτό ἀπό τό στόμα τοῦ Θεοῦ καί ἄρχισε ἀμέσως νά κάνει ὅτι τόν πρόσταζε ἡ συνείδησή του. Καί αὐτή, πού εἶναι κάτι θεϊκό, τόν παρακινοῦσε συνεχῶς στά ἀνώτερα, ἔτσι ὥστε αὔξησε τήν προσευχή καί τήν μελέτη του μέχρι τήν ὥρα πού ἄρχιζε νά λαλεῖ ὁ πετεινός, δηλαδή μέχρι τά χαράματα. Σέ αὐτό τόν βοηθοῦσε καί ἡ συνεχής νηστεία. Ἔτσι, ἀκόμα καί πρίν φύγει ἀπό τόν κόσμο, ζοῦσε σχεδόν ἀσώματο βίο. Δέν τοῦ χρειάστηκε λοιπόν πολύς καιρός, γιά νά ἐκδημήσει ἐντελῶς ἀπό τά ὁρώμενα καί νά εἰσδύσει στά ἀόρατα θεία θεάματα.
Ἅγιος Ἐπίκτητος ὁ Θαυματουργός (12 Οκτωβρίου)
ταν ένας ἀπό τούς τριακόσιους Ἀλαμανούς Ἁγίους, πού ἦρθαν καί ἔζησαν στό νησί της Κύπρου τόν 12ο αἰώνα. Μᾶς ἦρθαν ἀπό τήν Γερμανία. Ἤσαν Ἕλληνες ἐργάτες πού ἐργάζονταν ἐκεῖ. Ἔλαβαν ὅλοι μέρος στήν Β’ Σταυροφορία 1147 – 1149 πού δημιουργήθηκε μέ σκοπό νά ἐλευθερώσει τούς Ἁγίους Τόπους ἀπό τά χέρια τῶν μωαμεθανῶν. Μετά τήν διάλυση τῆς στρατιᾶς αὐτῆς, προτοῦ ἀκόμη φθάσει στήν Παλαιστίνη, οἱ Ἕλληνες στρατιῶτες συνῆλθαν ὅλοι καί ἀποφάσισαν νά προχωρήσουν καί νά πᾶνε στά Ἱεροσόλυμα νά προσκυνήσουν. Τά Ἱεροσόλυμα τά κρατοῦσαν ἀκόμη τότε οἱ Εὐρωπαῖοι. Ἀφοῦ πραγματοποίησαν τόν ἱερό ἐκεῖνο πόθο τους, συνῆλθαν καί πάλι καί ἀποφάσισαν νά διασκορπισθοῦν καί νά ἀσκητεύσουν ἐκεῖ στά ἔρημα τοῦ Ἰορδάνου. Οἱ Σαρακηνοί ὅμως καί οἱ Λατίνοι τούς καταδίωκαν. Γι’ αὐτό, μιά μέρα μαζεύτηκαν καί πῆραν τήν ἀπόφαση νά φύγουν. Κατέβηκαν στήν παραλία, μπῆκαν σ’ ἕνα καράβι καί ἦλθαν στήν Κύπρο. Τό καράβι πού τούς ἔφερνε, προτοῦ φτάσει σέ λιμάνι, τσακίστηκε πάνω στούς βράχους ἐξ αἰτίας μιᾶς δυνατῆς τρικυμίας. Εὐτυχῶς ὅμως τό πλήρωμα τοῦ καραβιοῦ σώθηκε ὅλο καί βγῆκε στήν ἀκρογιαλιά τῆς Πάφου. Ἀπό ἐκεῖ διασκορπίσθηκαν σέ ὁλόκληρο τό νησί καί ἀσκήτεψαν ἄλλοι «ἐν ὄρεσι» καί ἄλλοι «ἐν σπηλαίοις καί ταίς ὀπαίς τῆς γῆς».
Ὁ Λεόντιος Μαχαιρᾶς, ὁ χρονογράφος τῆς Κύπρου, στό χρονικό του, νά πώς περιγράφει τό σχετικό γεγονός. «Ὄνταν οἱ Σαρακηνοί ἐπῆραν τήν γῆν τῆς ἐπαγγελίας, τότε ἐβγήκαν οἱ πτωχοί οἱ χριστιανοί ὅπου ἐγλυτώσαν καί ἐπῆγαν ὅπου ηὔραν καταφύγιν, ἤσαν ἀρχιεπίσκοποι, ἐπίσκοποι, ἱερεῖς καί λαϊκοί καί ἐπῆγαν ὅπου φτάσαν καί ἤρταν καί εἰς τήν περίφημον Κύπρον μία συντροφιά, ὅπου ἤσαν (300) ὀνομάτοι, καί γροικώντα, ὅτι Ἕλληνες ἐφεντεύγαν τόν τόπον, διά τόν φόβον ἐπῆγαν εἰς τό ἕναν μέρος καί εἰς τό ἄλλον καί ἐσγάψαν τήν γῆν καί ἐμπήκαν μέσα καί ἐπροσεύχουνταν τῷ Θεῷ καί ἤσαν δυό τρεῖς ἀντάμα, καί εἶχαν τινά δουλευτήν ἀπού τούς ἐδούλευγεν τό ἐχρειάζουνταν διά τήν ζωήν τους. Καί ἐποθάναν εἰς τόν αὐτό νησίν, καί πολλοί ἐξ αὐτῶν τούς ἐφανερώθησαν δι’ ἀγγέλου, ἄλλοι διά τά θαυμαστά θαύματα».
Ἅγιοι Πρόβος, Τάραχος καὶ Ἀνδρόνικος οἱ Μάρτυρες (12 Οκτωβρίου)
αρτύρησαν στὸν διωγμὸ κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, ἐπὶ Διοκλητιανοὺ (284 – 304) καὶ Φλαβιανοὺ ἡγεμόνα Κιλικίας.
Ὁ Πρόβος ἦταν ἀπὸ τὴν Παμφυλία, ὁ Ἀνδρόνικος ἀπὸ τὴν Ἔφεσο καὶ ὁ Τάραχος ἀπὸ τὴν Ἰλλυρία. Καὶ οἱ τρεῖς ἦταν στρατιῶτες, πραγματικὰ εὐσεβέστατοι καὶ ἄρτια καταρτισμένοι στὴν Ἁγία Γραφή.
Συνελήφθησαν ἀπὸ τὸν ἔπαρχο τῆς Ταρσοῦ Μαξέντιο, τὸν καιρὸ ποὺ βρίσκονταν στὴν ἔρημο. Ὅταν παρουσιάστηκαν μπροστά του, καὶ οἱ τρεῖς θαρραλέοι στρατιῶτες Χριστοῦ ἔδωσαν γενναῖες ἀπαντήσεις. Πρῶτος ὁ γέρων Τάραχος εἶπε: «Μὴ βλέπεις, βασιλιά, τὰ γηρατειά μου. Οἱ σωματικές μου δυνάμεις μπορεῖ νὰ ὑποχώρησαν, ἀλλὰ ἡ ἀκμὴ τῆς ψυχῆς παραμένει ἀκέραια. Γι’ αὐτό, ὅλα τὰ βάσανα καὶ μύριοι θάνατοι δὲ θὰ καταισχύνουν καὶ τὸν πιὸ μικρὸ στρατιώτη τοῦ Χριστοῦ». Ἔπειτα, μὲ τὴν σειρὰ τοῦ ὁ Πρόβος, εἶπε καὶ αὐτός: «Χριστιανὸς εἶμαι καὶ τίποτα δὲ μὲ τραβὰ τόσο, ὅσο νὰ πάθω γιὰ τὸ Χριστὸ μύρια βάσανα καὶ νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γι’ Αὐτόν». Τέλος, γενναία ἦταν καὶ ἡ ἀπάντηση τοῦ Ἀνδρόνικου: ‘Μεταχειρισθεῖτε, εἶπε, ὅσα μαρτύρια θέλετε. Τὸ αἷμα μου ὅλο μπορεῖ νὰ φύγει, ἀλλὰ ἡ καρτερία ἀπ’ τὸν Ἀνδρόνικο δὲ θὰ λείψει, ἔστω καὶ ἂν κοβόταν μύρια τεμάχια».
Κεραυνοβολημένος ἀπὸ τὶς ἀπαντήσεις ὁ Μαξέντιος, διέταξε νὰ γδάρουν τὸ κεφάλι τοῦ Τάραχου καὶ νὰ βγάλουν τὰ μάτια τῶν ἄλλων δυό. Τέλος, μὴ ἀνεχόμενος τέτοια ταπείνωση, τοὺς ἀποκεφάλισε.
ΑΓΙΑΣΜΟΣ ΤΩΝ ΝΕΑΝΙΚΩΝ ΣΥΝΤΡΟΦΙΩΝ
Τελέσθηκε σήμερα με την χάρη του Κυρίου μας για άλλη μία χρονιά ο Αγιασμός για την έναρξη των Νεανικών Συντροφιών του Ναού μας από τον υπεύθυνο Ιερέα της Νεότητας π. Μάξιμο.
Ο π. Μάξιμος ευλόγησε όλα τα παιδιά που προσήλθαν και φέτος με πολλή χαρά και κέφι και τους ευχήθηκε τονίζοντας: "μέσα στο Κατηχητικό όπου είναι ένας χώρος ηρεμίας, αναψυχής, ένας χώρος όπου θα μάθετε πράγματα ουσιαστικά, πράγματα που θα σας βοηθήσουν να διαμορφώσετε χαρακτήρα. Οι Κατηχητές θα προσπαθήσουν να σας δώσουν τα αναγκαία εφόδια για να ξετυλίξετε τον χαρακτήρα σας, για να δούμε τις δεξιότητές και τις ικανότητές σας και μέσα στην Εκκλησία να μάθετε χρήσιμα πράγματα για την ζωή, να μάθετε όσο περισσότερο μπορείτε, αυτά που έλεγε ο Πατροκοσμάς "γράμματα σπουδάγματα του Θεού τα πράγματα".
ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΥΨΩΣΗ ΙΕΡΟΥΡΓΟΥΝΤΟΣ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ κ.κ. ΘΕΟΚΛΗΤΟΥ
Κυριακή σήμερα μετά την Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού και τελέσθηκε η Θεία Λειτουργία ιερουργούντος του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βρεσθένης κ.κ. Θεοκλήτου.
Ο Σεβασμιώτατος στον θείο λόγο του για την σημασία του Σταυρού επεσήμανε: "ο Κύριός μας αναμάρτητος ων ήρθε με μία αποστολή, να σώσει το ανθρώπινο γένος, να θυσιασθεί υπέρ όλων ημών καθ΄ότι υπήρχε υπόσχεση του Θεού - Πατέρα κατά την δημιουργία του κόσμου ότι θα έρθει στον κόσμο Εκείνος που θα νικήσει τον διάβολο και θα οδηγήσει τον άνθρωπο στην σωτηρία. Και ο τρόπος αυτός της σωτηρίας του ανθρωπίνου γένους ήταν να χρεωθεί ο Κύριός μας, ο Υιός και Λόγος του Θεού, τις αμαρτίες όλων των ανθρώπων, για να μπορέσουμε μέσα από την Εκκλησία και τα μυστήρια να οδηγηθούμε στον Παράδεισο που είναι η προσμονή μας, η απαντοχή όλων μας".
Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΥΨΩΣΙΣ ΤΟΥ ΤΙΜΙΟΥ ΚΑΙ ΖΩΟΠΟΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ
"Ω Πανύμνητον Ξύλον το βαστάζον τον πάντων
Αγίων Αγιώτατον Λόγον
δεδεγμένον ημών τας λιτάς,
από πάσης ρύσαι συμφοράς άπαντας,
και αιωνίου λύτρωσαι κολάσεως τους Σοι βοώντας"
Με ευλάβεια και μεγαλοπρέπεια εορτάσθηκε σήμερα η Παγκόσμιος Ύψωσις του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού στο Ναό μας παρουσία πλήθους ενοριτών όπου προσήλθαν για να συνεορτάσουν την μεγάλη εορτή της χριστιανοσύνης.
Σήμερα εορτάζουμε την Παγκόσμια Ύψωση του Τιμίου και Ζωοποιού Σταυρού, το σύμβολο της Ζωής, το σύμβολο της ομολογίας μας, το σύμβολο της πίστεώς μας, η αναγωγή του Παραδείσου, η αναγωγή της δυσκολίας, η αναγωγή της δοκιμασίας που ο Ίδιος ο Κύριος υπέστη θανάτου, θανάτου δε σταυρού για να έχουμε όλοι εμείς δικαίωμα κληρονομίας ζωής αιωνίου" τόνισε στον λόγο του ο π. Μάξιμος.
ΜΗΝ ΠΛΗΓΩΝΕΣΑΙ ΑΝ ΔΕ ΣΕ ΑΓΑΠΟΥΝ, ΔΕΝ ΑΞΙΖΕΙ!
Η αγάπη είναι το επιστέγασμα και η βάση. Αυτή σκεπάζει όλες τις αρετές. Είναι η ασφάλεια και η σιγουριά ότι πας καλά. Διότι, αν όλα αυτά τα κάνεις χωρίς αγάπη, όπως λέει ο Απόστολος Παύλος, δεν έχει νόημα. Διότι όλα αυτά τα βρίσκεις κι αλλού:σε αρχαίους φιλοσόφους, ρήτορες, ιδρυτές διαφόρων φιλοσοφικών συστημάτων. Είχαν τιθασεύσει, ίσως, το εγώ τους, δεν έπιναν πολύ, δεν έτρωγαν, δεν κοιμούνταν. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είχαν κι αγάπη,
Αγάπη να ΄χεις. Αγάπη να βγάζεις. Αγάπη ν΄αφήσεις. Κι όσοι θα έρχονται έπειτα από χρόνια κοντά στον τάφο σου και θα σε θυμούνται και θα σε φέρνουν στη σκέψη και στο μυαλό τους, θα λένε:"Α, αυτός ο άνθρωπος είχε αγάπη. Είχε καλοσύνη. Σε κανέναν δεν είπε κάτι κακό ούτε κράτησε σε κάποιον κακία. Λόγο για κάποιον δεν είπε. Δεν τον θυμάμαι να κατηγόρησε, να κατέκρινε. Ποτέ. Τα χέρια του, συνέχεια ελεημοσύνες. Το στόμα του έσταζε μέλι. Τα μάτια του, πάντα γεμάτα δάκρυα απ΄ τον πόνο των ανθρώπων. Τα πόδια του πήγαιναν συνέχεια εδώ κι εκεί, σε αρρώστους και βασανισμένους" .
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Του Μακαριστού Αγιορείτου Μοναχού Μωϋσέως
Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεοϊδρυτη οικοδομή. Η Εκκλησία δε σώζεται αλλά σώζει όσους θέλουν. Δεν κάνει επίδειξη ισχύος και δυνάμεως. Ανέχεται, υπομένει καλύτερα. Την διώκουν αλλά δεν διώκει.....
Είναι φιλεύσπλαχνη μητέρα και γνωρίζει μόνο να αγαπά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει την αξία της γι΄ αυτό αδιαφορεί ή και την κτυπά. Η αγκάλη της Εκκλησίας έχει αίγλη, θέρμη και εύρος. Μέσα της χωρά και αναπαύει όλους τους μετανοημένους.....
Η Εκκλησία ξέρει μόνο να αγαπά. Δεν δυσκολεύεται καθόλου να υποδεχθεί το απομακρυσμένο τέκνο της, αν θελήσει να την πλησιάσει. Δεν το μαλώνει, δεν το επιτιμά, δεν του φωνάζει, δεν το κάνει να περιμένει, το αγκαλιάζει αμέσως, το καταφιλά. Τέτοια Εκκλησία έχουμε, μάνα φιλόστοργη, καταδεκτική. Η Εκκλησία κινείται στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.......
Κάθε φορά που επιχειρήθηκε να δοθεί στην Εκκλησία κοσμική δύναμη, είχαμε εκτροπή από την αποστολή της και αποτυχία από τον προορισμό της. Η Εκκλησία θα μπορούσαμε να πούμε είναι ένα φαρμακείο, θεραπευτήριο και ησυχαστήριο. Θεωρούν ότι η Εκκλησία είναι υπερβολική, δύσκολη, απαιτητική, απαρχαιωμένη, όλο απαγορεύσεις, δικαιολογεί μόνο τους άλλους......
