E' Kυριακή Νηστειών (Οσίας Μαρίας της Αιγυπτίας)
Η Οσία Μαρία, της οποίας τον βίο έγραψε ο Άγιος Σωφρόνιος Αρχιεπίσκοπος Ιεροσολύμων, ήταν από την Αλεξάνδρεια. Σε ηλικία δώδεκα μόλις ετών, ξεγέλασε τους γονείς της κι έφυγε από το σπίτι τους. Δεκαεπτά χρόνια πέρασε τη ζωή της, καθώς λέγει το Ευαγγέλιο για τον άσωτο γιό, «ζώσα ασώτως». Μια χρονιά, στην εορτή της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού, βρέθηκε στα Ιεροσόλυμα. Θέλησε να μπει στην Εκκλησία, για να προσκυνήσει το Σταυρό του Κυρίου, αλλά αισθάνθηκε μια και δύο και τρεις φορές μια αόρατη δύναμη να την εμποδίζει. Τότε, καθώς η ίδια ύστερα διηγήθηκε, «ήψατο των οφθαλμών της καρδίας μου λόγος σωτηρίας» άκουσε μέσα της μια φωνή να την καλεί σε μετάνοια και σωτηρία.
Ἅγιος Ζακχαῖος ὁ Ἀπόστολος (20 Απριλίου)
Ἅγιος Ζακχαῖος ἔζησε κατά τούς χρόνους τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἦταν ἀρχιτελώνης, δηλαδή ἀρχιεισπράκτορας τῶν ρωμαϊκῶν φόρων, στήν Ἱεριχώ. Μικρός στό ἀνάστημα καθώς ἦταν, γιά νά μπορέσει νά δεῖ τόν Χριστό ὅταν Ἐκεῖνος διερχόταν ἀπό τήν Ἱεριχώ, ἀνέβηκε σέ μία συκομορέα. Ὁ Κύριος τόν εἶδε καί τόν κάλεσε νά κατέλθει, διότι εἶχε πρόθεση νά καταλύσει τόν οἶκο του. Παρά τούς ψυθιρισμούς τοῦ πλήθους ὁ Ἰησοῦς δέχθηκε τή φιλοξενία τοῦ Ζακχαίου, πού τήν ἴδια στιγμή δήλωσε ὅτι θά χάριζε στούς πτωχούς τό ἥμισυ τῶν ὑπαρχόντων του καί σέ ὅποιον εἶχε ἀδικηθεῖ ἀπό αὐτόν θά ἀπέδιδε τό τετραπλάσιο, ὑπερβάλλοντας ἔτσι σέ γενναιοδωρία ὅ,τι ἐπέτασσε ὁ Μωσαϊκός Νόμος. Ἡ σχετική περικοπή τοῦ Ζακχαίου ἀναφέρεται ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ.
Σύμφωνα μέ τίς Κλημέντειες Ὁμιλίες, ὁ Ἅγιος Ζακχαῖος ἀκολούθησε τόν Ἀπόστολο Πέτρο, ἀπό τόν ὁποῖο χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος στήν Καισάρεια. Κάποιοι, ἀναφερόμενοι ἀπό τόν Ἅγιο Κλήμη τόν Ἀλεξανδρέα, ταύτισαν τόν Ζακχαῖο μέ τόν τελώνη Ἀπόστολο Ματθαῖο.
Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Μετεωρίτης (20 Απριλίου)
Ὅσιος Ἀθανάσιος ὁ Μετεωρίτης, κατά κόσμον Ἀνδρόνικος, γεννήθηκε περί τό ἔτος 1302 στήν πόλη τῶν Νέων Πατρῶν ἢ τῆς Νέας Πάτρας, τή σημερινή Ὑπάτη, κοντά στό ὄρος Μολύβιον, ἀπό γονεῖς πού ἀνῆκαν στήν ἀριστοκρατική τάξη: «…γονέων ἐπιφανῶν υἱός καί τῆς πατρίδος αὐτοῦ πολλῶν ὑπερεχόντων».
Ἡ μητέρα του πέθανε κατά τήν ὥρα τοῦ τοκετοῦ καί μετά ἀπό λίγο χρονικό διάστημα ἀναπαύθηκε καί ὁ πατέρας του. Ἔτσι, ὁ μικρός Ἀνδρόνικος ἔχασε καί τούς δύο γονεῖς του σέ πολύ μικρή ἡλικία. Τότε βρῆκε συμπαράσταση, στοργή καί ἀγάπη ἀπό τόν ἀδελφό τοῦ πατέρα του, ὁ ὁποῖος ἀνέλαβε τήν κηδεμονία του, φροντίζοντας γιά ὅλα του τά ἀναγκαῖα καί γιά τήν μάθηση τῶν ἱερῶν γραμμάτων.
Ὅταν τό ἔτος 1319 ἡ Νέα Πάτρα καταλήφθηκε ἀπό τούς Φράγκους, ὁ Ἀνδρόνικος αἰχμαλωτίσθηκε καί μάλιστα, χαριτωμένος καθώς ἦταν στή μορφή, κινδύνευσε νά σταλεῖ στό σπίτι τοῦ κατακτητή Ἀλφόνσου Φαδρίγου σάν ζωντανό λάφυρο. Ὁ Ἀνδρόνικος ὅμως κατάλαβε τίς προθέσεις του καί σώθηκε μέ τήν φυγή. Ἀφοῦ συναντήθηκε μέ τόν ἐξόριστο κηδεμόνα του, ἀπέπλευσαν μαζί καί κατέληξαν στή Θεσσαλονίκη. Μετά ἀπό λίγο καιρό πέθανε ὁ θεῖος του, ἄρρωστος ἀπό βαριά ἀρθρίτιδα, στή μονή τοῦ Ἀκαπνίου στή Θεσσαλονίκη. Ἔτσι ὁ νεαρός Ἀνδρόνικος, τό ἔτος 1319 (σέ ἡλικία 16 – 17 ἐτῶν), ἔμεινε γιά τρίτη φορά ὀρφανός χωρίς κανέναν προστάτη καί, προκειμένου νά ἐξοικονομήσει τά ἀναγκαῖα γιά τή διαβίωσή του, προσελήφθη στήν ὑπηρεσία ἑνός γραμματέως βασιλικῶν ὁρισμῶν στή Θεσσαλονίκη.
Ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας (20 Απριλίου)
Ἅγιος Ἀναστάσιος ἀσκήτεψε στό ὄρος Σινᾶ περί τίς ἀρχές τοῦ 6ου αἰῶνος μ.Χ., γι’ αὐτό καί ἀποκαλεῖται Σιναΐτης. Ἀπό τό Σινᾶ μετέβη στήν Ἀντιόχεια, ὅπου ἔγινε ἀποκρισάριος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλεξανδρείας. Ὅταν πέθανε ὁ Ἐπίσκοπος Ἀντιοχείας Δόμνος Γ’ (546 – 561 μ.Χ.), κλήθηκε ἀπό τόν κλῆρο καί τόν λαό σέ διαδοχή αὐτοῦ. Ὁ αὐτοκράτορας Ἰουστίνος (565 – 576 μ.Χ.), μέ τήν πρόφαση ὅτι ὁ Ἅγιος κατασπατάλησε τήν ἐκκλησιαστική περιουσία, τό ἐξόρισε τό ἔτος 571 μ.Χ. στά Ἱεροσόλυμα. Ἐκεῖ ὁ Ἅγιος παρέμεινε μελετώντας καί συγγράφοντας μέχρι τό ἔτος 593 μ.Χ., ὁπότε καί ἐπανῆλθε στό θρόνο του καί κοιμήθηκε κατά τό ἔτος 599 μ.Χ. Περί τοῦ τέλους αὐτοῦ, τό ὁποῖο οἱ Συναξαριστές ἀναφέρουν ὡς μαρτυρικό, δέν ἔχουμε θετικές πληροφορίες.
Πηγή: http://vatopaidi.wordpress.com
Ὅσιος Ἰωάσαφ ὁ Μετεωρίτης (20 Απριλίου)
εύτερος κτίτορας τῆς μονῆς τοῦ Μεγάλου Μετεώρου καί διάδοχος τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου ὑπῆρξε ὁ «Ἰωάννης Οὔρεσης Παλαιολόγος, ὁ διά τοῦ θείου καί ἀγγελικοῦ σχήματος ἐπικληθείς Ἰωάσαφ μοναχός». Δυστυχῶς δέν βρέθηκε βιογραφία τοῦ Ἁγίου Ἰωάσαφ τοῦ Μετεωρίτου καί ὅλες τίς πληροφορίες πού ἔχουμε γι’ αὐτόν τίς ἀντλοῦμε ἀπό τήν βιογραφία τοῦ Ὁσίου Ἀθανασίου καί ἀπό διάφορα ἐπίσημα ἔγγραφα.
Ὁ Ἰωάννης – Ἰωάσαφ ὁ Μετεωρίτης ἦταν υἱός τοῦ Ἑλληνοσέρβου βασιλέως Ἠπείρου καί Μεγάλης Βλαχίας, δηλαδή Θεσσαλίας, μέ ἕδρα τά Τρίκαλα, Συμεών Οὔρεση Παλαιολόγου (1359 – 1370). Ἡ μητέρα του Θωμαΐς, ἦταν θυγατέρα τοῦ δεσπότου τῆς Ἠπείρου Ἰωάννου Β’ Ὀρσίνη (1323 – 1335) καί ἀδελφή τοῦ μετέπειτα δεσπότου τῆς Ἠπείρου Νικηφόρου Β’ Ὀρσίνη.
Ὁ Ἰωάννης γεννήθηκε κατά τό 1349 – 1350. Ἀπό τή μητέρα του συγγένευε μέ τή βυζαντινή αὐτοκρατορική οἰκογένεια τῶν Παλαιολόγων, ἐκ τῶν ὁποίων διατήρησε τό ἐπώνυμο. Ἡ γιαγιά του, ἡ Μαρία Παλαιολογίνα, δισέγγονη τοῦ βυζαντινοῦ αὐτοκράτορος Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγου (1259 – 1282) ἀπό τόν πατέρα της Ἰωάννη Παλαιολόγο καί ἐγγονή ἀπό τήν μητέρα της Εἰρήνη, τοῦ ὑψηλοῦ ἀξιωματούχου Θεοδώρου Μετοχίτη, κτίτορος τῆς περιώνυμης μονῆς τῆς Χώρας στήν Κωνσταντινούπολη, εἶχε νυμφευθεῖ τόν παππού τοῦ Ἰωάννου – Ἰωάσαφ, τόν Σέρβο βασιλέα Στέφανο Γ’ Οὔρεση (1321 – 1331). Ἀκόμη ὁ Ἰωάννης εἶχε καί ἕνα νεότερο ἑτεροθαλή ἀδελφό, τόν Στέφανο καί μία ἀδελφή, τή Μαρία Ἀγγελίνα Κομνηνή Δούκαινα Παλαιολογίνα, νυμφευμένη μέ τόν δεσπότη τῶν Ἰωαννίνων Θωμᾶ Πρελιούμποβιτς.
Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Τριχινᾶς (20 Απριλίου)
Ὅσιος Θεόδωρος καταγόταν ἀπό τό Βυζάντιο καί γεννήθηκε ἀπό πλούσιους καί εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἀπό νεαρή ἡλικία ἀκολούθησε τό μοναχικό βίο γενόμενος μοναχός στή μονή πού γι’ αὐτόν ἐκαλεῖτο μονή τοῦ Τριχινᾶ. Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὑπέβαλε τόν ἑαυτό του σέ κάθε κακουχία καί σκληραγωγία. Τό σῶμά του τό κάλυπτε μέ λεπτό τρίχινο ἱμάτιο, γι’ αὐτό καί ἐπονομάσθηκε Τριχινᾶς. Μέ τούς σκληρούς ἀσκητικούς του ἀγῶνες ὁ Ὅσιος ἀπεκάλυπτε καί ἐξουδετέρωνε τίς ἀπάτες τῶν δαιμόνων.
Ὁ Ὅσιος Θεόδωρος κοιμήθηκε μέ εἰρήνη καί ἔλαβε τή Χάρη ἀπό τόν Θεό, ὁ τάφος του νά ἀναβλύζει μύρο πού εὐωδίαζε. Ἔτσι, ὅσοι προσέτρεχαν ἐκεῖ μέ πίστη καί εὐλάβεια, λάμβαναν τήν ὑγεία τῆς ψυχῆς καί τοῦ σώματος.
Ἅγιοι Ἀκίνδυνος, Ἀντωνίνος, Βίκτωρ, Ζήνωνος, Ζωτικός, Θεωνᾶς, Καισάριος, Σεβηριανὸς καὶ Χριστόφορος οἱ Μάρτυρες (20 Απριλίου)
ἱ Ἅγιοι Μάρτυρες Βίκτωρ, Ζωτικός, Ζήνων, Ἀκίνδυνος, Καισάριος, Σεβηριανός, Χριστόφορος, Θεωνᾶς καί Ἀντωνίνος ὑπέστησαν μαρτυρικό θάνατο κατά τούς χρόνους τοῦ αὐτοκράτορος Διοκλητιανοῦ (284 – 305 μ.Χ..). Ὅλους αὐτούς τούς διαπρεπεῖς ἀθλητές τῆς χριστιανικῆς πίστεως τούς ἔδωσε στόν Χριστό ὁ Μεγαλομάρτυς Γεώργιος μέ τό τροπαιοφόρο μαρτύριό του. Καί οἱ μέν Βίκτωρ, Ἀκίδυνος, Ζωτικός, Ζήνων καί Σεβηριανός, πού ἦταν εἰδωλολάτρες ἰδιῶτες, αἰσθάνθηκαν μέσα τους στό χριστιανικό φῶς, ὅταν εἶδαν τόν Ἅγιο Γεώργιο ἀβλαβή ἐπάνω στόν περιστρεφόμενο τροχό. Τότε μέ μία φωνή καί οἱ πέντε κήρυξαν Χριστιανούς τούς ἑαυτούς τους. Ὁ εἰδωλολάτρης ἄρχοντας, πού, πρίν τή δήλωση αὐτή, ἦταν ἤδη ἐξοργισμένος ἀπό τούς θριάμβους τοῦ Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου, ἐξεμάνη. Ἀμέσως λοιπόν τούς ἀποκεφάλισε.
Ὁ δέ Χριστόφορος, ὁ Θεωνᾶς, ὁ Καισάριος καί ὁ Ἀντωνίνος ἦταν ἀπό τούς δορυφόρους τοῦ βασιλέως καί παρακολουθοῦσαν μέ κατάπληξη καί θαυμασμό ὅσα θαυμάσια ἐκδηλώθηκαν ἀπό τό μαρτύριο τοῦ Ἁγίου Γεωργίου. Καί οἱ τέσσερις ἦταν ἐνάρετοι καί τίμιοι ἄνδρες, καί ἀκολουθοῦσαν τό νόμο τῆς συνειδήσεως. Γι’ αὐτό καί βρῆκαν χάρη κοντά στόν Θεό. Ὅσα εἶχαν ἀκούσει προηγουμένως γιά τούς Χριστιανούς, δηλαδή γιά τήν δύναμη τῆς πίστεώς τους καί τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ πού τούς ἐνισχύει, παρουσιάζονταν ἤδη ἐνώπιόν τους. Καί ἡ πίστη ἐκείνη ἔκανε τό θαῦμα της καί στίς δικές τους ψυχές. Ἡ θεότητα τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ ἀποκαλυπτόταν μπροστά στά μάτια τους. Τά νέφη τῆς εἰδωλολατρίας τους διασκορπίζονταν ἀπό μπροστά τους, καί ἦλθε ἡ στιγμή, κατά τήν ὁποία ἡ χριστιανική φλόγα ἀνεφλέγη ἐντός τους καί σέ περίσταση πάνδημη προέβησαν σέ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ. Τότε τούς συνέλαβαν καί κατεβλήθησαν πολλές προσπάθειες γιά νά ἀνακαλέσουν τίς ὁμολογίες τους. Ἀρνήθηκαν ὅμως ἐπανειλημμένως καί ὁριστικά. Τότε διατάχθηκε ὁ θάνατός τους. Ἔσκισαν τά πλευρά τους καί τοποθέτησαν ἀναμένες λαμπάδες στίς ἀνοιχτές πληγές. Οἱ ἡρωικοί ὁμολογητές ὅμως ἔμεναν μέ σταθερή τή γνώμη. Τά ἀξιώματα τούς φαίνονταν ὄχι πλέον μάταια ἀλλά ἄτιμα, καθώς προέρχονταν ἀπό ἄρχοντες διῶκτες τῆς ἀληθινῆς πίστεως. Καί τό νά πεθάνουν γιά τόν Χριστό, προσδοκώντας ἀνάσταση νεκρῶν, ἦταν γι’ αὐτούς ἡ ἀνατολή τῆς πιό χαρούμενης καί τῆς πιό λαμπρῆς ζωῆς. Τέλος τούς ἔριξαν στή φωτιά καί μέσα στίς φλόγες της κοσμήθηκαν μέ ἀμάραντα μαρτυρικά στέφανα. Ἦταν τό ἔτος 303 μ.Χ.
Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΖΩΗ
…Μάθε να προσεύχεσαι. Βίαζε τον εαυτόν σου εις την προσευχήν. Κατά αρχάς θα εύρης δυσκολίαν , ύστερον όμως όσον περισσότερον βιάζης τον εαυτόν σου , τόσον ευκολώτερον θα προσεύχεσαι. Εις την αρχήν όμως είναι πάντοτε αναγκαίον να βιάζη κανείς τον εαυτό του. Η καρδία μας κάθε ημέρα αποθνήσκει πνευματικώς. Και μόνον θερμή προσευχή συνοδευόμενη με δάκρυα την ζωογονεί και την κάμνει να αναπνέη πάλιν. Αν δεν προσευχώμεθα με αρκετήν πνευματικήν ζέσιν, εύκολα και ταχέως θα αποθάνωμεν πνευματικώς.
Όταν κάποια εσωτερική ανησυχία σε εμποδίζει να προφέρης της προσευχής τας λέξεις κατά την θείαν ακολουθίαν, γνώριζε ότι αυτή η ανησυχία και αδυναμία είναι απάτη του εχθρού, του δαίμονος. Ρίψε από επάνω σου την αθυμίαν, λιποψυχίαν και δειλίαν και πρόφερε το όνομα του Κυρίου χωρίς βίαν, ηρέμως και δυνατά. Τοιουτοτρόπως θα καταβάλης την ανησυχίαν και αδυναμίαν σου και θα κερδίσεις θάρρος και δύναμιν. Τα πάντα είναι δυνατά δια εκείνους που πιστεύουν και εις τον Θεόν ελπίζουν. Πρέπει να παλαίωμεν και να νικώμεν.
ΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ;
Του Μακαριστού Αγιορείτου Μοναχού Μωϋσέως
Η Εκκλησία δεν είναι ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλά θεοϊδρυτη οικοδομή. Η Εκκλησία δε σώζεται αλλά σώζει όσους θέλουν. Δεν κάνει επίδειξη ισχύος και δυνάμεως. Ανέχεται, υπομένει καλύτερα. Την διώκουν αλλά δεν διώκει.....
Είναι φιλεύσπλαχνη μητέρα και γνωρίζει μόνο να αγαπά. Ο κόσμος δεν γνωρίζει την αξία της γι΄ αυτό αδιαφορεί ή και την κτυπά. Η αγκάλη της Εκκλησίας έχει αίγλη, θέρμη και εύρος. Μέσα της χωρά και αναπαύει όλους τους μετανοημένους.....
Η Εκκλησία ξέρει μόνο να αγαπά. Δεν δυσκολεύεται καθόλου να υποδεχθεί το απομακρυσμένο τέκνο της, αν θελήσει να την πλησιάσει. Δεν το μαλώνει, δεν το επιτιμά, δεν του φωνάζει, δεν το κάνει να περιμένει, το αγκαλιάζει αμέσως, το καταφιλά. Τέτοια Εκκλησία έχουμε, μάνα φιλόστοργη, καταδεκτική. Η Εκκλησία κινείται στον κόσμο αλλά δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.......
Κάθε φορά που επιχειρήθηκε να δοθεί στην Εκκλησία κοσμική δύναμη, είχαμε εκτροπή από την αποστολή της και αποτυχία από τον προορισμό της. Η Εκκλησία θα μπορούσαμε να πούμε είναι ένα φαρμακείο, θεραπευτήριο και ησυχαστήριο. Θεωρούν ότι η Εκκλησία είναι υπερβολική, δύσκολη, απαιτητική, απαρχαιωμένη, όλο απαγορεύσεις, δικαιολογεί μόνο τους άλλους......
1η ΕΘΕΛΟΝΤΙΚΗ ΑΙΜΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ ΣΤΟ ΝΑΟ ΜΑΣ
Αν και διανύουμε μία εξαιρετικά δύσκολη εποχή, λόγω της επιδημίας του κορωνοϊού, με επιτυχία πραγματοποιήθηκε η 1η προγραμματισμένη Εθελοντική Αιμοδοσία του Ναού μας αυτού του έτους, τηρώντας όλα τα προβλεπόμενα μέτρα προστασίας στο Κέντρο Ενοριακής Αγάπης "Καταφυγή".
Για άλλη μία φορά οι ενορίτες μας και όχι μόνο έκαναν πράξη τα λόγια του Κυρίου μας τα οποία είπε στην επίγεια ζωή του: "αμήν λέγω υμίν εφ΄όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων Εμοί εποιήσατε" αποδεικνύοντας την αγάπη τους για τον συνάνθρωπό τους, τον συνάνθρωπο που πάσχει από μεσογειακή αναιμία, τον καρκινοπαθή, τον τραυματία της ασφάλτου, και γενικά για όλους τους συνανθρώπους μας που έχουν ανάγκη από αίμα για να ζήσουν. Η Αιμοδοσία είναι πράξη αγάπης γιατί το αίμα ούτε παράγεται, ούτε αγοράζεται παρά μόνο χαρίζεται.
Μετά από κάθε λήψη οι αιμοδότες έπαιρναν πλούσια εδέσματα σε πακέτο λόγω της επιδημίας και ένα αναμνηστικό δώρο για την αγάπη τους.
Ο π. Μάξιμος, πρόεδρος της Αιμοδοσίας και η Επιτροπή Αιμοδοσίας ευχαριστούν από καρδιάς όλους τους αιμοδότες για το μεγαλείο της ψυχής τους και εύχονται ο Κύριός μας να τους χαρίζει υγεία, μακροημέρευση και κάθε αγαθό στους ίδιους και στις οικογένειές τους.
